Dnia 28 stycznia 1986 roku o godzinie 11:38 czasu miejscowego z ośrodka lotów kosmicznych położonego na przylądku Canaveral (pd-wsch. Floryda) wystartował amerykański prom kosmiczny Challenger. Po 73 sekundach lotu rozpadł się malowniczo w powietrzu na tysiące kawałeczków uśmiercając przy okazji całą siedmioosobową załogę. Szczątki promu spadły do Oceanu Atlantyckiego a ówczesny prezydent US of A Ronald Reagan nakazał powołanie specjalnej komisji w celu wyjaśnienia przyczyn tej kompromitującej katastrofy. Komisji przewodniczył były sekretarz stanu Wilhelm Rogers (jak wiadomo sekretarze stanu US of A są wszyscy bez wyjątku specjalistami od katastrof lotniczych) a w jej skład weszli m.in. szef zespołu naukowców sił powietrznych US of A, inżynier lotniczy, emerytowany generał wojsk lotniczych, pierwsza kobieta-astronautka, astronom badacz plam na Słońcu i biznesmen- dyplomata. Aha, zapomniałem o fizyku z prowincjonalnej amerykańskiej uczelni, specjaliście od, za przeproszeniem, elektrodynamiki kwantowej. Cokolwiek to znaczy, na pewno nie ma nic wspólnego z aeronautyką ani katastrofami lotniczymi więc jego obecność w tak szacownym gronie wzbudziła zapewne , delikatnie pisząc, mieszane uczucia tamtejszych platfonsów.
I otóż proszę sobie wyobrazić kolejną kompromitację- to nie lotnicy, nie inżynierowie ani nie kosmonauci znaleźli, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, przyczynę owej katastrofy. Zrobił to ów profesorczyna, teoretyk od fizyki kwantowej. Człowiek który katastrofy lotnicze oglądał jedynie na ekranie telewizora i w ogóle z lotnictwem wspólnego miał tyle, że postawił sobie na biurku własnoręcznie sklejony samolocik. A znalazł tę przyczynę dlatego że pamiętał jak jego matka wekowała słoiki z gumowymi uszczelkami w kształcie litery O i wiedział że takie uszczelnienie czasami zawodzi. A także wiedział kiedy zawodzi i dlaczego zawodzi- to mu w zupełności wystarczyło do rozwiązania zagadki.
Ten laik i dyletant wśród lotniczych fachowców komisji Rogersa nazywał się Ryszard Feynman.
